Wat is zin van het leven?
Waar anders dan op de vuilnisbelt kun je filosoferen over de vraag der vragen?
Ik vind “volksfilosoof” wel een mooie geuzennaam. Op een frisse en toegankelijke manier probeer ik wetenschap en filosofie zo uit te leggen dat ‘t begrijpbaar wordt voor jan en alleman. Via boeken, columns, lezingen en TV. Aan Universiteit Leiden ben ik bijzonder hoogleraar “publiek begrip van wetenschap” en oprichter van het masterprogramma “media technology” voor creatieve wetenschap.
Waar anders dan op de vuilnisbelt kun je filosoferen over de vraag der vragen?
Zijn dieren een soort van automaten? Reageren ze slechts op prikkels? Of hebben dieren een wil?
Het lijkt alsof doelen er zijn om te halen, maar sommige doelen zijn er vooral om lekker onderweg te zijn.
Een stukje interview uit het tv-programma "Alziend oog" naar aanleiding van mijn leerstoel.
Of het één of het ander. Het lijkt zo'n makkelijke vraag. Toch moet je opletten.
In Utopia heb ik een lezing gegeven over Utopia. Ik vond het een hele bijzondere ervaring.
Dit is de eerste uit een serie van vijf mini-colleges over de vraag "Bestaat de vrije wil?"
Nee, natuurlijk mag dat niet! Maar waarom eigenlijk niet? Wat is er precies op tegen?
Is het knap wanneer iemand vanzelf goed kan schaatsen? Of is het knapper wanneer iemand zijn best moet doen?
Schilderijen lijken feitelijk nooit. Ze zijn namelijk plat. Wat voor schilderij lijkt het meest?
Een meneer in een witte jas komt geloofwaardig over. Maar blijf opletten!
Contact via email of de telefoon lijkt geen echt contact. Bij elkaar in de buurt zijn lijkt echter.
Natuurlijk is meer altijd beter. Want als je teveel hebt kun je altijd wat weg doen.
Het is niet zo duidelijk waarom we slapen. Maar waarom we niet slapen weten we wel.
Welke wereld is mooier: die met rijke, en arme mensen. Of de wereld waarin iedereen evenveel heeft?
Sommige mensen hebben bijzondere, unieke ideeën. In tv-programma Pavlov ga ik op zoek naar hun geheim.
Iedereen als Obama. Dat lijkt misschien geweldig, maar 't valt waarschijnlijk wat tegen.
Mij ouders hadden vroeger knalrode, stalen borden. Ik dacht dat dat normaal was.
"Dat kan ik ook!" Denken sommige mensen bij het zien van kunst. Maar is dat zo?
Vindt deze lelijke vogel zichzelf mooi? En hoe zou-ie ons vinden? Ook lelijk?
We staan altijd in contact met anderen. Fijn, maar het gaat ten koste van sprankelende, eigen, nieuwe ideeën.
Ligt onze toekomst vast? Zijn wij als mechanische apen in een "apenkast" of "bimbo-box"?
Waar anders dan op de vuilnisbelt kun je filosoferen over de vraag der vragen?